Zwanger met een doornenkroon
recensie Oerol – door Jacob Haagsma

Naomi Velissariou doet het weer. Wild tekeergaan over man, vrouw, God, seks, geweld. Haar zwangere buik geeft er een verontrustende lading aan.

Ja, echt, ze is zwanger. Even denk je dat het onderdeel is van de show, dat die zwangerschap uitmondt in een bloederig tafereel, dat de totale ondergang van het mensdom uitbeeldt. Of zoiets. Zinsneden als „The doom bet ween my thighs / I wish Icould chan ge my sex” doen het ergste vermoeden, tenslotte. Waarschijnlijk kwam die zwangerschap pas na de conceptie van Permanent Destruction The HM Concert. Meer dan een losse en bovendien chronologisch incorrecte opmerking „I went to Oerol last year and I fucked a stranger” maakt ze niet vuil aan haar gezegende staat. Vorig jaar was Permanent Destruction The SK Concert, het eerste in een geplande trilogie, een van de meest spraakmakende voorstellingen op Oerol. Of voorstelling? Een staconcert op een industrieterrein was het, waarin Naomi Velissariou en Joost Maaskant de rauwe, perverse kanten van pop en r&b leken uit te vergroten. Wat ook weer schijn was: de teksten van de Britse dichteres Sarah Kane, jong gestorven door eigen hand, bleken het uitgangspunt voor taferelen vol seksueel geweld en zelfhaat. De weglopers waren niet te tellen. Dat viel weer mee bij het tweede deel, nu met teksten van toneelschrijver Heiner Müller HM als uitgangspunt. Sommige oudere echtparen borgen beteuterd hun zit kussentjes weer op toen ze ontdekten dat er geen zitplaatsen waren, maar verder zijn we intussen kennelijk wat meer gewend. Al doet Velissariou wel haar best om ons tegen de schenen te schoppen. Wat ze uit het werk van Müller, destijds gevierd in de DDR, heeft gepeurd is vooral woede, vileine en strijdbare woede. Ze zet nadrukkelijk haar eigen persoon in: de performer, de popzangeres en dan toch, als het gaat over ontrouw en wraak, haar zwangere zelf. Dat ze nog eens Rape Me Til l Come doet, de shockerende greatest hit uit de eerste show, is een niet heel noodzakelijk zwaktebod (wel grappig: „If you remember the lines, don’t be shy”) en die parodie op de mastubatoire metalgitarist ligt, ook in deze context, echt te veel voor de hand. En de slotscène, waarin ze met doornenkroon en al een als catwalk vermomde lijdensweg af gaat grotesk, maar het heeft ook wel weer wat. Velissariou durft wel wat te berde te brengen. Maar verder ook chapeau voor Joost Maaskant, ja die, uit Elahuizen, die niet alleen de heftig bonkende beats maakte maar ook als zanger (met flink wat autotune, net als Velissariou) en tegenspeler de rake toon treft.