‘I am the assistent of death.” „I wanna fuck you till you die.” „I want to sacrifice you woman.” Permanent Destruction: The HM Concert knalt er vanaf de aanvang hard in. Naomi Velissariou zingt haar teksten alsof ze bezeten is, over een kalm pompende beat, geleverd door Joost Maaskant, terwijl twee dansers de randversiering verzorgen.

Het is het tweede theaterconcert dat Velissariou geeft onder de naam Permanent Destruction. Bij het eerste deel leverde de teksten van Sarah Kane de inspiratie, en deze keer is het schrijver en theatermaker Heiner Müller. Dit popconcert, waarbij het publiek staande toekijkt, verschilt flink van de doodernstige ensceneringen die Müller doorgaans ten deel vallen.

Verder is de winst van deze op zich spannende bewerking niet evident. De tot feministische zangregels ingedikte teksten hebben confronterende waarde, maar blijven te veel aan de oppervlakte om te verontrusten. Uit refreinen als „The doom between my legs” en „I wish I could change my sex” klinkt wel een intrigerende, rebelse houding, maar ze groeien niet uit tot meer dan losse kreten.

De strekking van de nummers is dat de dag des oordeels is aangebroken voor de mannen. Maar de dreiging wordt bepaald niet verhoogd als een van de dansers een gitaarsolo speelt als een parodie op een hardrocker. Dat werkt op de lachspieren. Het meest pregnante lied uit de eerste show herhalen (‘Rape me till I come’), voelt als een zwaktebod.

Velissariou zet daarna nog een keer aan met een militante voordracht, en schreeuwt: „It’s good to be a woman, not a conqueror.” Maar de kitsch keert terug als ze een kroontje en staf krijgt en het publiek cynisch verzekert dat het comedy is. Het slotstuk is een kluchtige versie van de kruisweg van Jezus, met Velissariou strompelend op een staf over de catwalk. Inclusief een danser die als Veronica met een handdoek haar gezicht dept en meent haar beeltenis te hebben gevangen in zweet.

Ron Rijghard