‘What is love’ is een hele bijzondere voorstelling die van de grote vragen des levens iets simpels maken

Deze recensie gaat over ‘What is love’. De nieuwe voorstelling van Theater Utrecht die gemaakt is door regisseur Casper Vanderputte. Ik weet meestal meteen wat ik wil schrijven, hoe ik het wil schrijven, maar ik merk dat ik vandaag de woorden moeilijk kan vinden. Niet omdat ik niet weet wat ik vind, want ik ben lyrisch over deze show, over het werk van Casper en de voortreffelijke cast van acteurs, dansers en muziekmakers. Laat ik maar eens beginnen bij het begin.

What is love. Een grote vraag die we ons allemaal wel eens afvragen denk ik zo. Liefde is natuurlijk voor iedereen persoonlijk en er bestaan meer dan één vormen. Je kunt liefde voor jezelf voelen, voor één of meerdere partners, voor iets dat je nooit hebt gehad misschien. In deze voorstelling krijgt de liefde een menselijke vorm met de naam Gary ‘Duimalot Gravenbeek. Gary kennen jullie misschien nog uit mijn vlog van Permanent Destruction, ook een voorstelling van Theater Utrecht. En Gary is een beetje de rode draad in deze voorstelling, de persoon die de filosofische vragen stelt, een beetje duiding geeft en de verschillende scenes inluid.

Die verschillende scenes vinden plaats op het podium waar twee grote witte gordijnen hangen aan een draaiend katrol en waar pianist Victor Lange op een rijdend platform de hele show van links naar rechts wordt getrokken. Waar ik aan het begin van de show nog een beetje moest wennen aan die gordijnen, veranderde die doeken al snel naar een soort grote vertaling van de scenes naar het abstracte. Soms draaide het, waarbij ik er zelf de symboliek aan hing dat de aarde altijd doordraait, wat er ook gebeurt. Soms hing het stil, en kwam het dichtbij elkaar, dat voelde het voor mij als een intiem moment met jezelf.

De teksten gaan over grote onderwerpen, maar worden zo simpel gebracht dat je bij jezelf denkt, waarom maak ik het leven zo moeilijk? De spelers tonen allemaal een groot inlevingsvermogen en menselijkheid. Ik had het gevoel alsof ik naar echte gesprekken zat te kijken en niet naar acteurs. Het gemak waarmee de spelers deze toegankelijkheid weten te bereiken is zeldzaam. Ik zat in de zaal omringd door tieners, ik denk een klas CKV en toen ik ging zitten dacht ik ‘shit, dit wordt anderhalf uur lang gesmoes en gelach’, maar dat was helemaal niet aan de orde. De volledige voorstelling hebben ze stil en aandachtig zitten luisteren en kijken. Ik denk dat iedereen dat in de zaal wel had. Voor mijn gevoel was de voorstelling ook al na een half uur klaar, op een goede manier dan, het ging zo snel voorbij en ik heb nog flink zitten nadiscussiëren over de voorstelling en eigenlijk nu nog steeds ben ik bezig met de inhoud van de show.

Aan de hele cast: Helen Kamperveen, Gary "Duimalot" Gravenbeek, Felix Schellekens, Cripta Scheepers, Lucinda Wessels, Sem Deliveyne, Victor Lange (piano), jullie zetten echt wat enorm bijzonders neer.

Theater Utrecht weet samen met Casper Vanderputte en de volledige cast van What is love een bijzondere voorstelling op de planken te brengen. Intiem, emotioneel, inhoudelijk sterk, maar op een toegankelijke manier gebracht. Ieder mens van tiener tot oudere zou deze voorstelling kunnen en moeten zien, want het zijn onderwerpen die we allemaal tegenkomen in het leven. En als we allemaal op deze manier omgaan met deze vragen, dan zouden we volgens mij makkelijk wat liever voor onszelf en liever voor elkaar zijn. En dat klinkt allemaal cliché, maar dat is deze voorstelling zeker niet. En het bereikt zijn doel.

(Foto: Ben Houdijk)