RECENSIE Na slechts drie weken repeteren brengt Theater Utrecht het eerste deel van The Family. Het zou wel eens een heel sterke, grappige en soms ontroerend pijnlijke reeks kunnen worden.

Door Sara van der Kooi

Bang-bang-bang Hard wordt er geklopt op de grote buitendeuren van de theaterzaal, de voormalige manege De Paardenkathedraal. Ze zwaaien open en daar staat hij, in de stromende regen, begeleid door dreigende orgelmuziek: Cabotin, de man met de hoed en regenjas, de man van de zo vreselijk nodige geldlening. Een absurd hupsje en flits, hij staat in fel licht: een soort superman met plat Utrechts accent. Het is een terugkerende scene uit deel 1 van The Family van Theater Utrecht. Gemaakt door Lodewijk de Boer in 1972 was het destijds een ongekend grote theaterhit, door het felle realisme en gewelddadige (seks) scenes. Anno 2017 is realisme op het toneel niet meer ‘en vogue’ en zijn we een flinke portie geweld wel gewend, moet regisseur Casper Vandeputte hebben gedacht. Zijn versie is schetsmatig, vet en over de top. In de komende maanden maakt hij vier korte afleveringen die steeds na drie weken repeteren worden getoond. Samen zullen ze een lange theaterervaring vormen, inclusief hapjes en drankjes. Centraal staan de getroebleerde broers Doc (Sadettin Kirmiziyuz) en Kil (Sanne Den Hartogh), die samen met hun getraumatiseerde en daardoor niet sprekende zus Gina (een verrassend veelzijdige Isabelle Houdtzagers ) proberen te overleven. Ze kraken een pand, hebben honger, proberen een toekomst met een bloemenzaakje op te bouwen. Maar geweld, dreigementen en leugens blijken bij hen zo ingebakken dat het ze niet lukt om op een ‘normale’ manier hun uitzichtloze situatie te doorbreken. Vandeputte werkt met leuke acteurs die duidelijk zin hebben om te spelen. Dat komt mooi uit, want Vandeputte’s regie heeft iets kinderlijks, veel scenes doen denken aan komische animatiefilms. Het is op zich een interessante insteek voor dit stuk om het realisme te vermijden. Maar bij de premiere van de eerste aflevering is die stijl nog niet geland. Niet verwonderlijk misschien, na slechts 3 weken repeteren. Als de regisseur de voorstelling verder aanscherpt, de spelers meer ingespeeld raken en nog meer durven experimenteren binnen die expressieve stijl, zou The Family wel eens een heel sterke, grappige en soms ontroerend pijnlijke reeks kunnen worden.

foto Julian Mailwald