Door Sonja de Jong
Peter Blok en Ariane Schluter gedroomde vertolkers
‘La Musica 2’ schrijnt in al zijn eenvoud

Niet alle keuzes die regisseur Thibaud Delpeut maakt in zijn interpretatie van ‘La musica II’ zijn rationeel verklaarbaar. Waarom bijvoorbeeld die plotse overschakeling halverwege naar felle schijnwerperbelichting en waarom verlaten de musici van het Rosa Ensemble opeens hun geluidsstudio om er amper vijf minuten later weer terug te keren? Maar die kleine raadsels doen niets af aan het feit dat Delpeut wederom – vooral dankzij zijn acteurs Ariane Schluter en Peter Blok – een bijzonder indrukwekkende voorstelling weet te presenteren. De Franse schrijfster Marguerite Duras schreef haar eerste versie van ‘La musica’ in 1965. Twintig jaar later oordeelde zij dat het verhaal toch om een andere interpretatie vroeg en creëerde een ingrijpend gewijzigde versie, ‘La musica II’. Het is die laatste die Delpeut nu op de planken brengt, in een vertolking waarin de musici van het Rosa Ensemble als een derde speler met hun muziek de confrontatie van de ex-geliefden in klanken omzetten. Het is het verhaal van een man en een vrouw wier liefde ten onder ging aan zijn eigen intensiteit. De twee hielden zo intens van elkaar dat hun liefde omsloeg in gevangenschap en een daaruit voortvloeiende redeloze haat. Inmiddels zijn zij al enkele jaren uit elkaar en nu is het moment aangebroken dat hun echtscheiding formeel uitgesproken wordt. In de nachtelijk verlaten lounge van hetzelfde hotel waar jaren eerder hun relatie begon, zien zij elkaar daarna voor het eerst sinds hun breuk weer terug. Allebei hebben ze inmiddels een nieuwe partner en hun ontmoeting lijkt een uitwisseling van oppervlakkige beleefdheden te worden.

Heftige emoties
Maar de liefde zit dieper dan beiden willen toegeven en hun gesprek ontaardt gaandeweg in de steeds indringender vraag: waarom is het tussen ons gelopen zoals het gegaan is terwijl wij zoveel van elkaar hielden? Peter Blok en Ariane Schluter tonen zich de gedroomde vertolkers van dit liefdesverhaal. Heen en weer schakelend tussen analyse en heftige emoties weten zij de mislukte liefde tussen dit stel schrijnend tastbaar te maken. Hun confrontatie speelt zich af in een kaal decor (van Roel van Berckelaer), niet meer dan een kroonluchter en een frisdrankautomaat in een verder angstaanjagend lege, kille ruimte. De musici van het Rosa Ensemble bevinden zich afgescheiden van hen in een troosteloos ogende geluidsstudio en ondersteunen en versterken het verhaal nu eens met ijle klanken, dan weer heftige dissonanten. Gezamenlijk maken acteurs en musici dat ‘La musica II’ in al zijn eenvoud diep onder je huid kruipt.