Het stuk uit 1985 is een dappere keuze. Maar de dichterlijke vaagheid komt gedateerd over. Het is er donker, smerig, de huizen zijn verkrot, de watertoevoer is gestopt, de rivier die er stroomt is vervuild. In deze deprimerende omgeving, bevolkt door kansarme sloebers, zien we een rijke kerel verschijnen met in zijn kielzog zijn persoonlijke assistente. Hij heeft deze plek uitgezocht om zelfmoord te plegen. Maar dan komt hij een paar buurtbewoners tegen en lopen de dingen anders. Zie hier de setting van Westkaai, een stuk van de Franse schrijver Bernard Marie Koltes uit 1985. Vaak wordt het in Nederland niet opgevoerd. Begrijpelijk: het is een weerbarstige, vrij hermetische tekst. Regisseur Thibaud Delpeut van Theater Utrecht (TU) probeert die nu samen met zijn acteurs open te breken – wat maar ten dele lukt. Delpeut ziet in Westkaai een verbeelding van het Europa van nu, van een continent op zoek naar een nieuwe orde. Daar valt iets voor te zeggen: de welwillende toeschouwer ziet een samenleving in verval, op zoek naar een beter bestaan, naar zingeving, naar liefde. Dat resulteert bij TU in enkele mooie momenten, van diepe triestheid, via humor naar hoop en terug. De acteurs leveren in de stevige regie van Delpeut ieder een knappe prestatie. Hun tekstbehandeling is vaak geweldig. Joep van der Geest als onhandige rijkaard met Eline ten Camp als zijn assistente; Titus Muizelaar en Jose Kuijpers in hun rol van het oudere, verloederde immigrantenpaar; Joost Bolt als de verzenuwde zoon, Claire Bender de onzekere dochter. Daar doorheen sluipt Andre Dongelmans, reddende engel en onheilsaanjager tegelijk. Aan hen ligt het niet, dat toch met regelmaat wrevel de kop opsteekt tijdens de voorstelling. De gezwollen taal, de herhalingen, de dichterlijke vaagheid: suggestie van diepte die gedateerd aandoet en eerder vermoeidheid dan bewondering opwekt. Dapper, deze keuze voor Koltes, maar bijna zonde van al dat talent.
door Karin Veraart