In deze filmische locatievoorstelling vormt het Utrechtse fortenlandschap het decor voor de ‘re-enactment’: een uitbeelding van een gebeurtenis in het heden, die we bekijken alsof het al gebeurd is.

‘Re-enactment of the Now’ neemt de toeschouwer mee in een soort natuurdocumentaire over de klimaatverandering anno 2016. De voorstelling speelt zich af in de weilanden vlakbij Utrecht en is op uitnodiging van Theater Utrecht gemaakt door regisseuse Davy Pieters. Achter de bomen in de verte na de weilanden zie je de stad. De bovenste laagjes van de flats, een kapel en de schoorsteen van een fabriek. Het publiek krijgt een koptelefoon waarop een soundscape van componist Jimi Zoet te horen is met een voice-over van Thomas Dudkievic. Op Oerol zal deze voorstelling te zien zijn op het wad.

Esthetische beelden
Er staan drie personen in het veld. Ze staan op een diagonale lijn en dragen felgekleurde regenjassen (geel, groen, paars). De toeschouwer hoort het geluid van regen door zijn of haar koptelefoon klinken. Subtiel, niet te hard. De drie spelers maken rustige afgestemde bewegingen met een rode paraplu. Beelden zoals deze, die door middel van een fysieke speelstijl door de acteurs in het veld worden gecreëerd zijn esthetisch en strak geënsceneerd. Ze staan in contrast met het natuurlijke landschap. Dit beeld roept een associatie op van de tegenstrijdigheid van cultuur en natuur.

Dichtbij en veraf
Door het gebruik van de soundscape wordt het thema niet alleen op een beeldende manier, maar ook muzikaal tot leven gebracht. De soundscape gaat hierbij een relatie aan met de ruimte van de voorstelling. Die ruimte is groot, ver en dichtbij: in de oren van de toeschouwer, bij de spelers in het veld en in de verte; in de stad. Doordat de voorstelling mede via koptelefoons beleeft wordt, komt hij erg dichtbij de toeschouwer. Daar tegenover staat de enorme afstand die in beeld vaak te zien is. Het publiek zit namelijk op een tribune en de acteurs spelen meestal ver van hen af in het veld.

Wij zijn meer dan slechts individuen
Sterk in deze voorstelling zijn de tegenstellingen zoals die van ver weg en dichtbij. Hierdoor beland je als toeschouwer soms in de voorstelling; er is ruimte om geraakt te worden, maar er ontstaan ook genoeg momenten waarop er gereflecteerd kan worden. Ook is er sprake van een mooie afwisseling tussen abstractie en realisme. Zo verbeelden de spelers soms ‘de mens’, soms personages en op enig moment ook atomen en water. Davy Pieterse weet op een esthetische en prikkelende wijze aan het publiek duidelijk te maken dat wij (samen) zo veel meer zijn dan een individu en dat onze krachten grootser zijn dan we meestal zelf denken. Helaas is dat iets wat we anno 2016 vaak vergeten.

Marije Verhoef