De zomer is voorbij. En wat voor zomer! We zwierven van Oerol en de Parade naar Drenthe, staken het IJ over, fietsten het bos in en zomerden na in Zeeland. Nu zijn we weer terug in Amsterdam en gaan een seizoen tegemoet vol theatervoorstellingen.

Voor de eerste voorstelling van het seizoen treinden Manouk en ik naar de Paardenkathedraal in Utrecht. Manouk had nogal een drukke dag gehad, dus at zij in de trein snel een broodje (en kocht nog een kaasbroodje in Utrecht, maar dat vertellen we niemand).

In de Paardenkathedraal, waar het altijd bloedheet is, zagen we de solo Immens door Vincent van der Valk (geregisseerd door Casper Vandeputte). Van der Valk neemt ons in de foyer al mee door het leven en werk van Friedrich Nietzsche. Hij springt op een tafel en roept dat hij de mensen kan indelen in de groepen; de mensen die hier willen zijn, de mensen die hier zijn om dat anderen dat willen en de mensen die ergens anders willen zijn. Hij draagt voor uit zijn dagboek en deelt met ons zijn gedachten over de waarheid. Want we moeten goed begrijpen dat er verschil is tussen het verhaal en de waarheid.

Dan mogen we mee naar de theaterzaal, waar een groot, dik touw hangt. We mogen mee, maar alleen als we dat echt willen. En dan begint Van der Valk aan een tour de force, als hij rondjes rennend zijn denken over de wereld, anderen en zichzelf presenteert. Nietzsche wordt gekweld door hoofdpijnen (die hij ‘papa’ noemt), maar hij geeft ook aan dat hij daardoor voelt dat hij leeft. De grootsheid van het bestaan wordt duidelijk als je kunt strijden. Niet strijden is niet interessant.

De voorstelling komt tot het dramatische hoogtepunt als een groot koor zich bij de speler voegt en hem toezingt en nazingt. Het versterkt de emotie en soms zorgt het voor een theatrale echo. Dat de zangers bij opkomst al een uur in het publiek hebben gezeten, maakt het nog grappig ook.

Casper Vandeputte en Vincent van der Valk hebben een tekst geschreven waar Van der Valk helemaal in is gaan wonen. Het is eigen gemaakt en voelt als volkomen natuurlijk. Toch zijn er veel scènes geweest waarin wij de draad kwijt raakten. Je moet zeer actief mee blijven doen, wil je de hersenspinsels en (wellicht) geniale gedachtes van Nietzsche kunnen volgen.

Geen simpel begin voor ons theaterseizoen dus, maar zeker interessant. De voorstelling Immens is gemaakt voor Oerol, maar past absoluut in het reguliere theater en is nog het hele seizoen te zien.

door: Het Grote Recensieboek
foto: Julian Maiwald