Platonov past in deze tijd
Vincent van der Valk heerst op het toneel als ras-opportunist
door Sonja de Jong

Het is een uur of drie ‘s middags en op de rommelige loft scharrelen wat mensen rond in ochtendjas, liggen nog te slapen of houden een vaag betoog op niets af. Dan komt Misja Platonov binnen, roept luid: de vloer is lava en meteen is er actie. Platonov is de gangmaker, de man die onmisbaar is in elk gezelschap, de man waar iedereen dichtbij wil zijn. Maar of hij zelf zo gelukkig is, valt gaandeweg steeds meer te betwijfelen.

Regisseur Thibaud Delpeut verplaatste het verhaal van Anton Tsjechov uit 1881 naar het heden. In zijn visie is het een groep jonge mensen die niet goed weten wat ze met hun leven aan moeten en bezwijken onder de overdonderende last aan keuzemogelijkheden. Een bodemloze generatie met een bodem van Wikipediaí, noemt Chuck (Andre Dongelmans) hen.

Onbestemd
Ze hangen wat rond, vervelen zichzelf en elkaar, zoeken naar iets onbestemds. Pas als Platonov, die een jaar weggeweest is, verschijnt, veren ze op. Er wordt gezopen, gesnoven, gedanst en Platonov, wiens vrouw en baby dan al naar bed zijn gegaan, probeert een voor een de vrouwen te verleiden. Tot aan het moment dat zij zich aan hem overgeven. Dan schrikt hij terug. Want zo serieus was het nou ook niet bedoeld.

De keus van Delpeut om het verhaal naar het heden te verplaatsen, doet volkomen natuurlijk aan. De wereld is veranderd, maar net zoals honderd jaar geleden mensen onbeholpen zoekende waren naar de zin van hun bestaan, zo zijn ze dat nu nog.
Deze Platonov is eerst en vooral de prestatie van Vincent van der Valk. Met tomeloze energie, tegelijkertijd onuitstaanbaar en charismatisch dendert hij als de rasopportunist Misja Platonov over het podium, zet met zijn scherpe tong iedereen te kakken, overschreeuwt zichzelf. Geleidelijk breekt door dat pantser van vrolijke onverschilligheid steeds duidelijker de wanhoop door van een man die best weet dat hij op dood spoor zit. Knap weet Van der Valk die dubbele laag voelbaar te maken.

De andere personages cirkelen om hem heen als motten om de lamp. Claire Benders is mooi subtiel als de ex-geliefde, Ilke Paddenburg zet na een wat stroef begin (door een ontregelende interruptie vanuit de zaal van een verstokt anti-roker) een mooie Anna neer. Jesse Mensah zorgt voor wat lucht als de verwijfde Mark die van begin tot eind zo ontzettend door iedereen gekwetst wordt. Platonov wordt minder vaak gespeeld dan de andere stukken van Tsjechov. Delpeut bewijst met zijn enscenering dat dit niet terecht is.