door Elisabeth Oosterling

Theater Utrecht verplaatst Platonov van een Russische landhuis naar een grootstedelijk appartement. Een vriendengroep zet het daar op een zuipen, maar al snel slaat de sfeer om en volgt de ene provocatie op de andere.

Om de thuiskomst van Misja Platonov te vieren, zetten zijn vrienden het op een zuipen. Hun gedeelde appartement wordt het decor van een nacht vol (overspelige) seks, drank en drugs. YouTube-video’s spuwen stampende bassen en ergens halverwege de avond brengt een jongen in Deliveroo-jack het eten langs.

De vriendengroep lijkt het leven te vieren, maar al snel slaat de sfeer om. Platonov trekt een spoor van beledigingen en provocaties door de nacht. Niemand is veilig, en toch valt iedereen voor zijn filosofische praatjes.

Platonov door Theater Utrecht is een radicale bewerking van Tsjechovs eerste toneelstuk, geregisseerd door Thibaud Delpeut. In de vertaling van Jacob Derwig, die het stuk al eerder onder handen nam bij ’t Barre Land in 2000, is het taalgebruik bijzonder alledaags. Het Russische landhuis waar het stuk zich oorspronkelijk afspeelde, is nu een grootstedelijke loft. Een tiental ‘millennials’ lummelt zich daar door de dagen. Dat lummelen is een stuk explosiever dan wat je verwacht in een stuk van Tsjechov. Er gebeurt van alles tegelijkertijd, iedereen is steeds in beweging en overal duiken schermen op. Videoclips schieten voorbij, een PlayStation staat aan en iemand trekt een telefoon uit haar broekzak. Een veelheid aan prikkels, helemaal in lijn met het moderne leven. Ondertussen botst Platonov (een mooie, flamboyante rol van Vincent van der Valk) steeds harder met zijn vrienden. De drank blijft rijkelijk vloeien en het gezelschap zakt verder en verder weg in een web van onderlinge machts- en liefdesrelaties.

Deze Platonov slurpt je aandacht volledig op, ook door het frisse spel van de acteurs. Het is een sidderende bewerking over een generatie die leegte probeert op te vullen met overdaad. Zoveel hebben dat je juist daardoor niet meer ziet, wat het eigenlijk allemaal voorstelt. Laat staan waarop je je zou moeten focussen. Tot alles uiteindelijk uit je handen glipt, zoals bij Misja Platonov, en alleen de eenzaamheid rest.