In een lege ruimte lopen we tussen dertien levende standbeelden. We zien hun ogen of lippen trillen en het speeksel uit hun mond lopen. Na verloop van tien (?) minuten beginnen ze opeens allemaal te rennen, kriskras door het publiek. De spelers zoeken contact met toeschouwers wat tot zeer uiteenlopende en vaak hilarische reacties leidt. Een man wordt opgetild. Een vrouw geeft een speler een snoepje wat komische verwikkelingen tot gevolg heeft.

Later gaan de spelers van opgevouwen verhuisdozen een meters hoge muur maken die in een complete cirkel zowel spelers als publiek omsluit. Veel toeschouwers gaan direct meehelpen met het vouwen van dozen en het plaatsen daarvan in de muur. Dan zien we prachtig licht door de openingen tussen de dozen. Inmiddels is ook de muziek van Slagwerkgroep den Haag met wie Schweigman vorig seizoen het fraaie Huid maakte, op sterkte gekomen.

Er gebeurt heel veel in For the time being. Vooral de laatste scènes zijn erg indrukwekkend en die moet je vooral zelf ondergaan. Deze mimeproductie brengt de toeschouwers op een bijzondere manier samen waarin contacten tussen performers, maar ook tussen toeschouwers onderling een bijzondere sfeer generen. De dertien spelers maken indruk door hun niet aflatende inzet en sterke concentratie. Dat dwingt veel respect af. De interactie met het publiek maakt dat elke voorstelling ook voor hen anders is wat veel improvisatie vraagt. Dat is heel erg knap.

Boukje Schweigman heeft inmiddels talloze, altijd tekstloze, voorstellingen gemaakt. De meeste daarvan heb ik gezien en waren mooi of briljant. For the time being zit daar ergens tussen in en levert opnieuw een intense ervaring op. Het is ronduit verbluffend dat Schweigman nu al ruim tien jaar zo’n hoog niveau weet te handhaven.